ساقی به لبم بادهٔ پالیده از حزین لاهیجی غزل 593

1 ساقی به لبم بادهٔ پالیده فروبار در پرده دلم خون کن و از دیده فروبار

2 مفتون نتوان بود به نیرنگ بهاران برک و برت ای نخل خزان دیده فروبار

3 چون ابر سراپای خود از درد جدایی سرمایهٔ اشکی کن و نالیده فرو بار

4 از فیض تو دریا شده دامانِ من اکنون ای دیده، نمی بر دل تفسیده فروبار

5 مگذار حزین قاعد هٔ صفحه طرازی از ابر قلم گوهر سنجیده فروبار