ساقی از رنج خمارم از امیرعلیشیر نوایی غزل 211

1 ساقی از رنج خمارم بد حال به کفم نه قدح مالامال

2 قدحی کاو بزداید از دل گر ز دورانش بود رنگ ملال

3 کشم آن نوع که باشد به قدح از رطوبت اثر باده مجال

4 تا دمی مست شوم لایعقل نایدم عالم هستی به خیال

5 ای خوش آن باده که از بود و نبود کندت یکنفس او فارغ بال

6 گر عزیزت کند احسان کسان در برابر بنگر ذل سؤال

7 فانیا علم و عمل مهجورست هست شهراه فنا سوی وصال