برآمد آفتاب طلعت دوست از قاسم انوار غزل 137

1 برآمد آفتاب طلعت دوست که ذرات جهان را رو به آن روست

2 اگر نفست ازین جا رخنه جوید ازو مشنو، که آن وارونه هندوست

3 غلام روی آن خورشید حسنم که عالم لمعه ای زان روی نیکوست

4 چه خوش می نالد آن چنگ معربد! که شور عاشقان از ناله اوست

5 اگر صوفی ندارد عشق، قاقاست وگر ملا نباشد مست، قوقوست

6 بکوی عاشقی کمتر گذر کن که هرجا فتنه ای بینی در آن کوست

7 تو هر جوری که خواهی کرد بر من مرا جور تو بردن عادت و خوست

8 ز حسنت قصه ای در باغ گفتند همیشه فاخته در بانگ کوکوست

9 بیا، قاسم، شراب ناب بستان بنوش و سجده کن در حضرت دوست