1 دی پیر مغان، آتش صحبت افروخت ایمان مرا دید و دلش بر من سوخت

2 از خرقهٔ کفر، رقعه‌واری بگرفت آورد و بر آستین ایمانم دوخت

1 خو کرده به خلوت، دل غم فرسایم کوتاه شد از صحبت مردم، پایم

2 تا تنهایم، هم نفسم یاد کسی است چون هم نفسم کسی شود، تنهایم

1 رفتم ز درت ز جور، بیش از پیشت از طعن رقیب گبر کافر کیشت

2 پیش تو سپردم این دل غمزده‌ام کی باشدم آنکه جان سپارم پیشت