1 برهان دین و حجت اسلام خواجه نصر ای منظر تو مظهر الطاف کردگار

2 وی آنکه خاکپای ترا شاه اختران زیبد که تاج سر کند از بهر افتخار

3 من بنده در مدایح سلطان معز دین گفتم قصیده ئی خوش و مطبوع و آبدار

4 اول بر آستان تواش عرضه داشتم بردی بر آسمانش ز تحسین بیشمار

5 و آخر نگشت خاطر تو ملتفت بد آنک شعرم بفر مدحت شه یابد اشتهار

6 زینرو چو زر ناسره در دست من بماند هر چند بود پاکتر از در شاهوار

7 آری بهر کجا که روم حرفه الادب باشد مرا ملازم و همراه و یار غار

8 ور نیست حرفه الادب آخر ز بهر چیست کین بنده را ز صدمت احداث روزگار

9 پیوسته با عنایت چون تو مر بیئی چون خال و زلف سیمبرانست حال و کار

10 شعر مرا که عرصه عالم فرو گرفت مانند صیت معدلت شاه کامکار

11 حقا که در جناب افاضل مآب تو دارم طمع که بهتر ازین باشد اعتبار