هوای کوی جانان خوش از جهان ملک خاتون غزل 342

1 هوای کوی جانان خوش هواییست مگر آرام جان مبتلاییست

2 به بالای تو عاشق گشتم ای مه بلای عشق جانان خوش بلاییست

3 نسیم صبح عنبر بو از آنست که بویش بوی زلف آشناییست

4 خیالت هست دایم در دو دیده بر آن سر مردم چشمم گواییست

5 بیا جانا دمی کز دست هجران میان دیده و دل ماجراییست

6 همه ساکن شده بر خاک کویت اگر باشد گدا ور پادشاییست

7 اگر بخرامی اندر باغ جانم سراب چشم من دانی چه جاییست

8 بیفکن سایه بر سر یک زمانم که تا گویم جهان را خوش هماییست