توان شناخت ز خونی که ریخت از فروغی بسطامی غزل 390

1 توان شناخت ز خونی که ریخت بر رویم که صید زخمی آن ترک سخت بازویم

2 امید طلعت او می‌برد به هر جایم هوای طرهٔ او می‌کشد به هر سویم

3 به هر چه می‌نگرم جلوهٔ تو می‌بینم به هر که میگذارم قصهٔ تو می‌گویم

4 مجو خلاف رضای مرا که در همه عمر به جز مراد تو هیچ از خدا نمی‌جویم

5 اگر چه نام برآورده‌ام به لاقیدی ولی مقید آن حلقه‌های گیسویم

6 به حلقه‌ای که سر زلف او دست افتد مسلم است که مشک ختا نمی‌بویم

7 اگر وصال میسر شود، مگر نشود به جای پا ز پی او به فرق می‌پویم

8 ملک به دیده کشد خاک من پس از مردن اگر قبول کند خاک آن سر کویم

9 مرا که شیر نکردی شکار در میدان کنون اسیر غزالان عنبرین مویم

10 ز مهر دوست فروغی چگونه شویم دست مگر که دست به خون آب دیدگان شویم