1 بکشت غمزهٔ آن شوخ بی‌گناه مرا فکند سیب زنخدان او به چاه مرا

2 غلام هندوی خالش شدم ندانستم کاسیر خویش کند زنگی سیاه مرا

3 دلم بجا و دماغم سلیم بود ولی ز راه رفتن او دل بشد ز راه مرا

4 هزار بار فتادم به دام دیده و دل هنوز هیچ نمیباشد انتباه مرا

5 ز مهر او نتوانم که روی برتابم ز خاک گور اگر بردمد گیاه مرا

6 به جور او چو بمیرم ز نو شوم زنده اگر به چشم عنایت کند نگاه مرا

7 عبید از کرم یار بر مدار امید که لطف شامل او بس امیدگاه مرا