آنرا که پیشوای از ابن یمین فریومدی قصیده 37

1 آنرا که پیشوای دو عالم علی بود نزد خدای منزلتی بس علی بود

2 اقبال دارد آنکه زند دم ز دوستیش بل بندگی قنبرش از مقبلی بود

3 امروز هر دلی که تهی باشد از ولاش روز جزا ز نار سقر ممتلی بود

4 بر اتفاق مرشد و هادی اولیاست از نور اوست مقتبس آنکو ولی بود

5 شرطست در نماز جماعت امام را کاو را از آن میان صفت افضلی بود

6 فاضل بجای ماندن و مفضول را امام کردن نه در طریقه حق مبطلی بود

7 هر کس که مؤمنست بفرمان مصطفی مولاش اگر عناد ندارد علی بود

8 گر فیض او مدد نکند خاطر مرا آخر مرا بگوی که این پر دلی بود

9 ممدوح از این قبیل که گفتم فضایلش گفتن مدیح غیر وی از جاهلی بود

10 تا زنده ماند ابن یمین کار افضلش در گلشن مدایح او بلبلی بود