آن نگار بی وفا گر یار از جهان ملک خاتون غزل 97

1 آن نگار بی وفا گر یار ماست از چه رو پیوسته در آزار ماست

2 او ز ما بیزار خوش در خواب صبح در خیالش دیده ی بیدار ماست

3 ما تو را دلدار خود پنداشتیم این همه اندیشه از پندار ماست

4 پیش تو اقرار کردم بندگی این ستم بر جانم از اقرار ماست

5 می کشم جوری که نتوان باز گفت چاره ام خون خوردنست این کار ماست

6 هر گلی کاندر گلستان دیده ام بی رخت در دیده ی جان خار ماست

7 ای دل مسکین مجوی از وی وفا در جهان زیرا که او عیار ماست

8 گر سر یاری نداری باک نیست هر که یار ما نباشد بار ماست