آن سرو قد نگر که چه آزاد می‌رود از کمال خجندی غزل 298

1 آن سرو قد نگر که چه آزاد می‌رود وآن غمگسار بین که چه دلشاد می‌رود

2 به روی سرو قامت گل‌بوی لاله‌رخ با قد خوش خرام چو شمشاد می‌رود

3 بر بام هفت قلعه گردون ز بیدلان هرشب فغان و ناله و فریاد می‌رود

4 اشک از دمشق دیده ز سودای مصر دل مانند سیل دجلهٔ بغداد می‌رود

5 بنیاد جان که داشت بنا بر زمین دل از سیل بار دیده ز بنیاد می‌رود

6 بر جان بیدلان ستمکش ز دلبران در شهر ما نگر که چه بیداد می‌رود

7 عمر عزیز گر نکنی صرف با بتان چون خاک راه دانش که بر باد می‌رود

8 خسرو مدام با لب شیرین نهاده لب خون جگر ز دیده فرهاد می‌رود

9 با آن پری پیام کمال ای نسیم صبح اعلام دادمت مگر از باد می‌رود