آن دلبر طناز نگوئی که از اسیری لاهیجی غزل 197

1 آن دلبر طناز نگوئی که کجا شد از پیش من بیدل دیوانه چرا شد

2 چون مونس و غمخوار دل خسته ما بود از بهر چه از خسته خود یار جداشد

3 جان و دل غم دیده دمی شاد نبودست تا از برمادلبر بی مهر و وفا شد

4 عشاق وفادار ندیدند دل خوش تا یار ستمکاره پی جور و جفا شد

5 یک روز نپرسید که از جور غم عشق بر جان و دل عاشق بیچاره چه ها شد

6 ما شهره شهریم میان همه عشاق تا عشق ترا میل دلی جانب ما شد

7 گویند اسیری ز چه شوریده و شیداست گو از غم ما او بجهان بی سرو پاشد