خوش آن شب کان مه رخسار و زلف پر شکن دیدم
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
1 خوش آن شب کان مه رخسار و زلف پر شکن دیدم بهار عارضش را سبزه بر گرد سمن دیدم
2 بر این جان بلاکش، کس نکردست آنچه من کردم از این چشم سیه‌رو، کس مبیناد آنچه من دیدم
3 غبار کوی او را می‌شنیدم کحل بینایی بحمدالله نمردم تا به چشم خویشتن دیدم
4 نیامد خوشگوارم شربت عیشی در این مجلس که چون گل عاقبت بگریستم چندان که خندیدم
5 مگو: شاهی غم دل با دهان او چرا گفتی نیاز خویش کردم عرضه، چون جای سخن دیدم
دیدگاه‌ها **