1 آن شه حسن کز غلامی اوست بندگی را شرف بر آزادی

2 گنج حسنش اگر مکان طلبد در دو عالم نماند آبادی

3 خون ز شریان جبرئیل آرد مژه‌اش در محل فصادی

4 مرغ روح از هوس قفس شکند چون رود غمزه‌اش به صیادی

5 کرده معزول چشم قتالش ملک الموت را ز جلادی

6 حاصل آن کامران که رخش ثناش می توان تاختن به صد وادی

7 گرم تشریف بخشیش چون ساخت طبع من از کمال و قادی

8 زان به تن جامهٔ خودم ننواخت که مبادا بمیرم از شادی