آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا
1 آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا چون خواند به باغ وصل خود دوش مرا
2 از بس که به خدمت ایستادم پیشش رفتار چو سرو شد فراموش مرا
ادامه توضیحات شاعر
1 آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا چون خواند به باغ وصل خود دوش مرا
2 از بس که به خدمت ایستادم پیشش رفتار چو سرو شد فراموش مرا