که چو سوزن دوختی بر جامه از جویای تبریزی غزل 58

1 که چو سوزن دوختی بر جامه چشم خویش را گاه عینک وار بر عمامه چشم خویش را

2 می نویسم نامه و از فرط شوق دیدنت بسته ام نرگس صفت بر خامه چشم خویش را

3 همچو آن عینک که در جزوی فراموشش کنند کردم از شوقت نهان در نامه چشم خویش را

4 ترک دنیا کرده ام در عین خواهش های نفس بسته ام در گرمی هنگامه چشم خویش را

5 تا به کی مانند داغ لاله خواهی دوختن از طمع بر سرخ و زرد جامه چشم خویش را

6 از خیال مهر رویی دیده ام جویا چو شمع روشنی افزای صد هنگامه چشم خویش را