1 به لطف تو نبود گر بسی نکو باشد کسی نگفت که ترک فرشته خو باشد

2 عجایب از تو فرو مانده ام که تا شخصی بود که اینهمه اخلاق خوش درو باشد

3 شمایل تو بیا گو ببین ملامت گر اگر چو من نشود حق به دست او باشد

4 مرا به سنگ ملامت نمی زنند که دل نه دل بوَد ، پس اگر بشکند سبو باشد

5 به چاه گویِ زنخدانت ار نگاه کنند هزار دلشده سرگشته همچو گو باشد

6 اگر به دوش براندازی و نپوشانی جهان ز نافه زلف تو مشک بو باشد

7 نصیب من ز تو اندیشه ای تمام بود مرا چه زهره و یارای گفتگو باشد

8 نزاریا تو خود انصاف خود بده تا حیف بود که چون تو کسی را نظر برو باشد