شکر گویم یا شکایت از از آشفتهٔ شیرازی غزل 1002

1 شکر گویم یا شکایت از تو ای شاه سیاه ما تو تابنده ماه من همان در خوابگاه

2 آه بر لیلا چه رفته تا نیاید در حشم بسته راه او مگر مجنون زخیل اشک و آه

3 گر براه مصر بینی ساربانا چشمه ای چشم یعقوب است مانده منتظر در عرض راه

4 دوزخی در سینه دارم بی تو جیحونی بچشم اشک و آه و رنگ رخسارم بر این دعوی گواه

5 ای زلیخا تو بخواب ناز خفته با عزیز ناز پرور یوسفت افتاده اندر قعر پاه

6 اشک بی روی تو گلگون دیده از حسرت سفبید چهره از غم کهربائی جسم از هجر تو کاه

7 میکند شبگیر هر جا هست در عالم سفر من بیک شبگیر بر گردون فرستم پیک آه

8 تا ببیندت مگر خواهند خون خویشتن کشتگان تو بمحشر زین تظلم دادخواه

9 از سیاهی شب هجران ندارم چاره ای هم مگر آشفته بر زلفش برم این شب پناه

10 کافتاب و ماه دارد زلف او در آستین دادخواهان راست چون زنجیر عدل پادشاه

11 آن شهنشاه فلک ایوان علی شیر خدا کش بود عرش برین کم پایه ای از بارگاه