بدار ای نازنین یار از جهان ملک خاتون غزل 147

1 بدار ای نازنین یار از جفا دست که بر وصلت نمی باشد مرا دست

2 طبیب من به حالم رحمتی کن که در دردت ندارم بر دوا دست

3 منم افتاده ی عشقت ولیکن ندارم در فراقت مومیا دست

4 به آب جور و صابون ستمها یقین دانم بشست او از وفا دست

5 مراد من ز جانان وصل باشد نباشد بر مرادم گوییا دست

6 مکن بر عمر چندان اعتمادی نداد اندر جهان کس را بقا دست

7 زکوة حسن را فرمان دمی کن چو دارد بر سر راهت گدا دست

8 مسلمانان مرا از خاک کویت چه چاره چون ندادم توتیا دست

9 جهان بیگانه گشت از خویش آن روز که زد بر دامن آن آشنا دست