شکر نعمت آورم یا عذر ار از نشاط اصفهانی غزل 151

1 شکر نعمت آورم یا عذر ار تقصیر خویش منت از تقدیر تو یا خجلت از تدبیر خویش

2 ترک هر تدبیر شد تدبیر ما در بندگی تا تو دانی و خدایی خود و تقدیر خویش

3 دانه تا پنهان نسازد هستی خود را بخاک ابر رحمت کی کند پیدا در آن تأثیر خویش

4 خاک شو تا بر تو اندازد نظر آن چشم پاک ورنه کس بر سنگ کی ضایع گذارد تیر خویش

5 بیقراری سر زلفش نه از باد صباست یک جهان دیوانه دارد در خم زنجیر خویش

6 در نگاهی از پس سد خشم ذوق دیگر است حسن در تسخیر دل داند نکو تدبیر خویش

7 عاقلان گویند آسانی به از دشواری است چون خرابی سهلتر، کوشم چه در تعمیر خویش

8 دیده بر روی جوان به گوش بر گفتار پیر در جوانی این سخن دارم بیاد از پیر خویش