نهم بپای کسی سر، که سر نهاده از آذر بیگدلی غزل 48

1 نهم بپای کسی سر، که سر نهاده بپایت کنم فدای کسی جان، که کرده جان بفدایت

2 برآ، برای خدا، همچو مه ببام و نظر کن؛ ببین چگونه مرا میکشند زار برایت؟!

3 نشسته گرد ملالم بچهره بیتو و، ترسم؛ گمان برند که رخ سوده ام بخاک سرایت!

4 مکن حذر کسی، گر چه از غرور جوانی؛ تو غافلی ز خدا، من سپرده ام بخدایت

5 دل است جای تو و، بیدلان بدیر و حرم بین؛ تو در کجایی و جویند غافلان ز کجایت؟!

6 خوشم که مردم از اهل وفا، جفای تو باور نمیکنند، که از من شنیده اند وفایت

7 دوای درد ز مردن تورا، و من متحیر؛ که چیست درد تو آذر که مردن است دوایت؟!