ترا ز شکر شیرین از از ابن یمین فریومدی غزل 39

1 ترا ز شکر شیرین از آن دمید نبات که یافت پرورش از آب چشمه سار حیات

2 اگر نه چشمه حیوان دهان تنگ تو بود بگوی تا ز چه پوشیده گشت در ظلمات

3 چو بر کشید قضا نیل حسن بر بقمت مرا ز حسرت آن دیده گشت عین فرات

4 بیا که بیتو مرا لذت حیات نماند حیات بیتو چگویم که هست عین ممات

5 شفای درد دلم لعل روحپرور تست بیا که بیتو نیابد دلم ز درد نجات

6 دلی که بسته زلفین مشکبار تو شد چو زلف پر شکنت کس نبیندش به ثبات

7 گشادم از پی وصل تو مصحف تقدیر گشادم از پی وصل تو مصحف تقدیر

8 گرم چو خامه سر از تن به تیغ بر دارند نگردم از خط فرمانت تا بروز وفات

9 بخاک ابن یمین گر گذرکنی روزی هنوز بوی وفای تو آیدش ز رفات