ترا که گفت که بر برگ از ابن حسام خوسفی غزل 149

1 جعد مشکینت که دل وابسته سودای اوست بسته افسون سحر چشم مارافسای اوست

2 گر دلم پروانه آن شمع روشن شد چه شد ای بسا دل‌ها که چون پروانه ناپروای اوست

1 مسلمانان دلی دارم جراحت ندانم تا مرا زین دل چه راحت

2 لبم ریش دلم را تازه دارد ز بس کان لب همی ریزد ملاحت

1 نگاری دلبری دارم چو زلف خود ز من سرکش به جان قربان شدم او را نمیگیرد دلم ترکش

2 ز حد بگذشت مشتاقی به جام باده ی باقی لبالب کن قدح ساقی به یاد لعل او درکش