قفس ترا چو خوش افتاد به از سلیم تهرانی غزل 434

1 قفس ترا چو خوش افتاد به ز باغ بود گل است شعله کسی را اگر دماغ بود

2 درین چمن به گلم ذوق آشنایی نیست به لاله گرمی من از برای داغ بود

3 دلم گداخت چو از باده روی او افروخت بهار صبح، خزان گل چراغ بود

4 عجب به صحبت گل گر سرش فرود آید هوای وصل تو آن را که در دماغ بود

5 کجا شکفته شود دل سلیم بی رخ او چه شد که گل به کف و باده در ایاغ بود