مرا گونی بمیر از من چه تقصیر از کمال خجندی غزل 590

1 مرا گونی بمیر از من چه تقصیر ز چندان دلبری یک ناز کم گیر

2 خوشا خلونگه زلفت به دستم خوش آید خلوت عشرت به زنجیر

3 سگم خواندی ز سگ باری چه آید که از وی باد می آری به تحقیر

4 نصیحت کرد عقلم دل چه خوش گفت بدان ای روستائی جای تذکیر

5 به هر تیری که خواهی دوخت چشمم من اول چشم میدوزم بدان تیر

6 بمیرم با لب پر خنده فی الحال چو شمع ار گوئیم در پیش من میر

7 اگر میرد کمال از عشق آن روی به روح پاک او خوانید تکبیر