بگوش جان من آید دمادم از ابن یمین فریومدی غزل 289

1 بگوش جان من آید دمادم آوازی که هست طایر جانرا هوای پروازی

2 بلی نشیمن او شاخسار سدره بود چه میکند قفسی و اندرو نه دمسازی

3 بعقل و علم اگر پرورش دهی جانرا ز سر غیب نماید بر او نهان رازی

4 مجردی چو مسیحا کجا که از سر وقت بهر نفس که بر آرد نماید اعجازی

5 غذای طوطی جان تو شکر خرد است عزیز دار مر او را که ارزد اعزازی

6 بود ز جهل گرش آرزوی نفس دهی کسی بطعمه نداد ارزنی بشهبازی

7 بنزد ابن یمین کر چو مار خاک خوری بهست از آنکه چو موری مسخر آزی