اشک حسرت روشنی افزای از جویای تبریزی غزل 267

1 اشک حسرت روشنی افزای چشم تر بس است آبداری شمع خلوتخانهٔ گوهر بس است

2 دست و بازو زیب مردان هنر پرور بس است باغ رنگین جلوهٔ طاووس بال و پر بس است

3 بیش از این آیینه از رشک صفایت چون کند اینکه دندان بر جگر افشرده از جوهر بس است

4 هر کجا قامت برافروزد قیامت قایم است زلف بر هم خوردهٔ او شورش محشر بس است

5 بار کسوت برنتابد از نزاکت حسن هند پرنیان اخگر تابنده خاکستر بس است

6 در پناه عجز از جور حوادث ایمنم صید را جویا نگهبان پهلوی لاغر بس است