بلند بالا، بلند قد و لبت قند از فایز بیتی‌ 135

1 به رویش زلف اندر پیچ و تابست همان این اضطراب از التهابست

2 از آن فایز سیه فام است زلفش که دایم در جوار آفتابست

1 سحر چون زهره از مشرق برآمد نگارم همچو مه از در درآمد

2 ز فیض مقدم دلدار فایز بحمدالله شب هجران سرآمد

1 دلم در گوشه چشمش مکین است نشسته تا ابد منزل گزین است

2 دل فایز گرفته خوش مقامی بلی خوشدل دل کوثر نشین است