1 ایمنی را و تندرستی را آدمی شکر کرد نتواند

2 در جهان این دو نعمتی ست بزرگ داند آن کس که نیک و بد داند

3 تا فراوان نایستی تو ذلیل روزگارت عزیز ننشاند

4 آنچه بدهد فلک تو را بستان باز ده پیش از آنکه بستاند

5 تو چه دانی که چند بد هر روز بخت نیک از تو می بگرداند

6 راستی کن همه که در دو جهان به جز از راستیت نرهاند

7 سخت بیدار باش در همه کار بیش از آن کت قضا بخسباند

8 نیک رو بد مرو که نیک و بدست که ز ما یادگار می ماند