یک نفسی بیا که از حکیم نزاری قهستانی غزل 370

1 یک نفسی بیا که بر دیده و سر نشانمت چند به زاری و شفاعت بر خویش خوانمت

2 روزی اگر قدم به بیغوله ی بنده در نهی جان و دلی به صدق در هر قدمی فشانمت

3 هر چه خلایقند اگر قصد کنند مجتمع با همه دیده وا نهم وز همه وا ستانمت

4 این همه لاف می زنم بو که ز در نرانی ام این همه جهد میکنم بو که به خود رسانمت

5 شرح جمال و لطف تو خانه به خانه می کنم بر همه خلق جز چنین جلوه نمی توانمت

6 با دل خام گفتم ای سوخته دل چو خون شدی باش که قطره قطره از دیده برون چکانمت

7 یک دو سه هفته ی دگر در پس پرده صبر کن تا چو کشنده ی منی نیک بپرورانمت

8 هاتف عشق گفت هان خشم مکن نزاریا دل شد و گر نُطُق زنی از همه وارهانمت