تبریز نکو و هر چه ز آنجاست از همام تبریزی رباعی 24

1 در پی آن می‌دوید دل که نگاری کجاست نوبت خوبان گذشت شاهد ما وقت ماست

2 بر سر آب حیات خیمه زده جان ما این تن خاکی دوان بهر سرابی چراست

1 هر که او عاشق جمال بود شاهدش خود گواه حال بود

2 گر بود پاکباز شاهد نیز پاک و روشن‌تر از زلال بود

1 نیِ بی‌نوا ز شکّر به نوا شکرفشان شد چه خوش است نغمه او را که حیات جاودان شد

2 منگر در آن که دارد تن نازکش جراحت بنگر که تا چه راحت ز وجود او روان شد