1 تعالی‌الله‌ که شد معمار انصاف جهانبانی بنای معدلت را باز در ملک جهان‌بانی

2 هلاکوخان ثانی نایب قاآن اول شد نه آن را ثالثی دیگر نه این را دیگری ثانی

3 فراز عرش‌و فرش مهتری بنشست وز چهرش جهان اندر جهان آثار تاییدأت یزدانی

4 چنان آباد شدگیهان ز عدل بی ‌عدیل او که جز اندر دل دشمن نبیند جغد ویرانی

5 چنان آمد فراهم‌ کارها از داد او کاینک ندارد زلف مهرویان تمنای پریشانی

6 چنان ز الماس ‌پیکان ‌ریخت‌ خون ‌از پیکر دشمن که ‌همچون سبزه رست از خاک میدان لعل پیکانی

7 سیاوش ار ز آسیب پدر شد جانب توران به خاک درگه پور پشن بنهاد پیشانی

8 به امر شاه و نیرنگ دمور و ریو گرسیوز گروی از طعمهٔ جانش اجل راکرد مهمانی

9 کنون‌ کاووس‌ کوسی را نگر کز رافت شامل سیاوش‌وش‌گوی را داده فرمان جهانبانی

10 وگر گشتاسب ‌شد چندی ‌به ‌روم ‌از بیم ‌لهراسب شدش آهنگری حرف ز ناهاری و عریانی

11 به دامان نطعش آویزان و دل چون‌ کورهٔ آتش ش‌و روزش ستم پتکی نمود و سینه سندانی

12 ز سهم قیصرش بعد از هلاک سهمگین اژدر روان شد جانب روم از پدر یرلیغ سلطانی

13 کنون لهراسب تختی بین که مرگشتاسب بختی را مفوض‌ کرده تاج قیصری و تخت خاقانی

14 وگر رویین‌تن اندر بند شد از خشم‌ گشتاسب ز دلتنگی بر او کاخ ریاست کرد زندانی

15 شد از بند پدر آزاد و لشکر راند زی توران به‌ارجاسب‌نمودن آن رزم مشکل را به آسانی

16 وزان‌پس تاخت زی زابل به عزم چالش رستم ز فکر تاجش اندر سر بسی سودای نفسانی

17 شد آخر ار خدنگ دال پرّ آهنین پیکان به چشم راست بینش روز روشن شام ظلمانی

18 کنون گشتاسب فالی بین که رویین‌تن همالی را به والا تخت مکنت داده تمکین سلیمانی

19 کشیدی بر سرش خط خطا کلک قضا صدره نکردی حکمت ار برنامهٔ تقدیر عنوانی

20 اگر صد پایه بالاتر رود از کاخ خود کیوان تواند کرد در کریاس ایوان تو دربانی

21 چنان برداشت‌ کیش‌ کفر را تیغ تو از عالم که در چشم بتان جاکرده آیین مسلمانی

22 جهانبانا تویی‌ کز موجهٔ دریای شمشیرت هزاران‌ کشتی جان روز ناوردست طوفانی

23 تویی‌کز گوهر الماس‌گون تیغ تو در هیجا زمین خاوران شد معدن لعل بدخشانی

24 تویی‌ کز رشحهٔ ابر کف ‌گوهرفشان تو بود دامان سائل مخزن یاقوت رمّانی

25 اگر ابر بهار از بحر بذلت آب برگیرد کند هر قطره‌اش اندر دل اصداف عمانی

26 نیی موسی ولیکن از پی او بار عفریتان نماید نیزه در دستت به روز رزم ثعبانی

27 همین ‌فرقست‌ و بس‌ با دست ‌رادت ابر نیسان را که‌این‌را قطره‌باری‌هست و آن را گوهرافشانی

28 کجا ادراک هر مدرک ‌کند درک‌ کمال تو چسان باقل نماید فهم حکمتهای لقمانی

29 سزد گر روح در جسم عدویت جاودان ماند که نگ آمد اجل را زان مخنث روح حیوانی

30 جهاندارا منستم آن سخن‌سنج سخن‌ پرور که از قاآن دورانم لقب‌ گردیده قاآنی

31 منستم آن سخندانی‌که دانایان ‌گیهان را ز نظم دلکش من بر لبست انگشت حیرانی

32 ز استادان دیرین با دو تن زورآزما گشتم نخستین انوری وانگه حکیم عصر خاقانی

33 نه بهر خودستایی هست بل تا بدکنش داند که خاک فارس بیوردی تواند و شروانی

34 الا تا در دل پاک صدف شکل ‌گهر گیرد به طرز گفتهٔ من قطرهای ابر نیسانی

35 به خصم تیره‌روزت روز روشن شام قیرآگین به چشم نیکخواهت شام مظلم روز نورانی