1 پای سروی و گوشه ی چمنی خوش بود خاصه سرو سیمتنی

2 گل بدامان برند و گلرخ من گلبنی را میان پیرهنی

3 انجمن در چمن کنند و مراست چمنی در میان انجمنی

4 راز خود گفتمش که میدانم بر نیاید از آن دهن سخنی

5 نرسد دست کس بدامن دوست چاک ناکرده جیب پیرهنی

6 این طبیبان علاج کس نکنند تا در او هست امید زیستنی

7 گفته بودم که نشکنم توبه آوخ از دست زلف پرشکنی

8 باز امشب خراب و بیخود ومست میبرندم برون زانجمنی

9 چون گنه با امید رحمت اوست خوشتر است از ثواب همچو منی

10 پا نهندت بسر نشاط آخر خاک این راه و خاراین چمنی