ای آفتاب ملک که از پرتو کرم
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 ای آفتاب ملک که از پرتو کرم چون صبح کام فضل پر از خنده کرده‌ای
2 از بس که همچو غنچه کنی دل نمودگی چون نرگسم ز شرم سرافکنده کرده‌ای
3 خطّیست کرد عارض خوبان معنوی نقشی که تو به خامهٔ فرخنده کرده‌ای
4 جمعند در هوای تو دل‌های اهل فضل تا صیت جود خویش پراکنده کرده‌ای
5 فضل شکسته را تو دلی باز داده‌ای امّید مرده را تو به دم زنده کرده‌ای
6 بی‌من ز بس که با منت انواع لطف‌هاست الحق ز حد برونم شرمنده کرده‌ای
7 دارم امید آنکه رسانی به انتها این ابتدای لطف که با بنده کرده‌ای
ادامه توضیحات شاعر