ای آفتاب خوبان وی آیت الهی از همام تبریزی غزل 213

1 ای آفتاب خوبان وی آیت الهی حسن تو را مسخر از ماه تا به ماهی

2 گر ماه را ز رویت بودی مدد نگشتی وقت خسوف ظاهر بر روی مه سیاهی

3 نی خوبی شما را هرگز بود نهایت نی اشتیاق‌ها را پیدا شود تناهی

4 گر خون عاشقان را ریزی به یک کرشمه از ما گناه باشد گفتن که در گناهی

5 پیش سگان کویت بر خاک آستانت گر باشدم مجالی دعوی کنم به شاهی

6 در دل بسی شکایت دارم ولی چه گویم کاحوال بی‌حکایت دانسته‌ای کماهی

7 جز روی دوست دیدن می‌بینم از معاصی با دیگری محبت می‌دانم از مناهی

8 هم ماه مهربانی هم جان زندگانی هم نور دیده و دل هم پشت و هم پناهی

9 جان همام دارد آثار بوی جانان انفاس عنبرینش هم می‌دهد گواهی