شکر میریزد از پسته از ابن یمین فریومدی غزل 240

1 شکر میریزد از پسته نگارم در سخن گفتن نباشد هیچ طوطی را ازین خوشتر سخن گفتن

2 ز یاد رسته دندان همچون در شهوارش مرا گوهر فشان گردد زبان اندر سخن گفتن

3 بدور اختر چشمش کزو شد چشم جان روشن نباشد عقل را لایق زماه و خور سخن گفتن

4 ز آه سرد و اشک گرم خشک و تر بود دایم لب و چشمم ولی نتوان ز خشک و تر سخن گفتن

5 اگر چه عشق او بربود خواب و خور ز من لیکن نباشد لایق عاشق ز خواب و خور سخن گفتن

6 نسیم صبح را گفتم بگو رمزی ز من با او که با او جز تو نتواند کسی دیگر سخن گفتن

7 بگفت ابن یمین خشک آر و بگذر زین حدیث تر که با آن سیمبر نتوان بجز از زر سخن گفتن