شکری نیئی شکر کو چو تو خوش دهان از مجد همگر غزل 34

1 شکری نیئی شکر کو چو تو خوش دهان ندارد قمری نئی قمر کو شکرین زبان ندارد

2 به خوشی و دلستانی به دو هفته ماه مانی نه که ماه آسمانی لب درفشان ندارد

3 به کشی و سر فرازی به مثال سرونازی نه که سرو با درازی قدمی روان ندارد

4 بنشان به آب لعلت ز دل من آتش غم به نشان آنکه گفتی دهنم نشان ندارد

5 به سوال بوسه ای زان دهنی که خود نداری به زبان بگو که آری که ترا زیان ندارد

6 کمرت شبی بجستم تو در آن میانه گفتی کمر از کسی چه جوئی که خود او میان ندارد

7 به هزار عهد گفتم که دلم به وهم و خاطر ز میان یقین نداند ز کمر گمان ندارد

8 به میان در است جانم به غرامت ار دلم را غم آنچنان میانی ز میان جان ندارد

9 سر زلفت ارشکستم ز سبکدلی تو مشکن که چنان لطیف زلفی دل ازین گران ندارد

10 دو جهان فدات کردم که دلم ز ذوق عشقت پی این جهان نگیرد غم آن جهان ندارد

11 گل وعده ای نبویم که نه زرد روی گردم نبود بهار هرگز که ز پی خزان ندارد

12 چو تو غم به جان فروشی ز تو چون خرند شادی چه بتی که از تو عاشق غم رایگان ندارد

13 دل مجد را برافروز که دلیست عشرت اندوز به خدا که چون وی امروز زمی و زمان ندارد