صوفی ز سر توبه شد با سر پیمانه از سلمان ساوجی غزل 338

1 صوفی ز سر توبه شد با سر پیمانه رخت و بنه از مسجد آورد به میخانه

2 هر صورت آبادان کز باده شود ویران معموره معنی دان یعنی چه که ویرانه

3 سودی ندهد تو به زان می که بود ساقی در دور ازل با ما پیموده به پیمانه

4 دانی که کند مستی در پایه سرمستی مردی ز سر هستی برخاسته مردانه

5 در صومعه با صوفی دارم سر می خوردن ناصح سر خم برکن بر نه سر افسانه

6 ما را کشش زلفت صد دام جوی ارزد زنهار که نفروشی آن دام به صد دانه

7 در هم گسلم هر دم از دست تو زنجیری زنجیر کجا دارد پای من دیوانه

8 چون شمع سری دارم بر باد هوا رفته جانی و بخود هیچش پروانه چو پروانه

9 زاهد به دعا عقبی خواهد دگری دنیا هرکس پی مقصودی سلمان پی جانانه