1 دعوئی بد صوفی درویش را سوی قاضی برد خصم خویش را

2 صوفی آن دعوی چو کرد آنجایگاه بیّنت را خواستش قاضی گواه

3 رفت صوفی ودل از بند آورید در گواهی صوفئی چند آورید

4 قاضیش گفتادگر باید گواه برد ده صوفی دگر آنجایگاه

5 باز قاضی گفت ای مرد مجاز صوفیان را می میار اینجا فراز

6 زانکه هر صوفی که با خود آوری یک تنند ایشان اگر صد آوری

7 چون عدد نبود میان آن گروه دو گواه آور نه زان آن گروه

8 کاین گروهیاند چون یک تن شده وز میانشان رسم ما و من شده

9 هر که یک دم اوفتاد این جایگاه تا ابد جاوید برخیزد ز راه

10 نام او از هر دو عالم گم شود همچو یک شبنم که در قلزم شود