رنج بیهوده مکش، گه به از فروغی بسطامی غزل 302

1 رنج بیهوده مکش، گه به حرم گاه به دیر گنج مقصود بجو از دل ویرانهٔ خویش

2 از بلا مرد خدا هیچ ندارد پروا وز هوا شیر علم هیچ ندارد تشویش

3 همه شاهان سپر افکندهٔ تیر فلکند مرد میدان قضا نیست کسی جز درویش

4 دل یک قوم به خون خفتهٔ آن چشم سیاه حال یک جمع پراکندهٔ آن زلف پریش

5 چه کنم گر نخورم تیر بلا از چپ و راست که سر راه مرا عشق گرفت از پس و پیش

6 قوت من خون جگر بود ز یاقوت لبش هیچ کس در طلب نوش نخورد این همه نیش

7 من و ترک خط آن ترک ختایی، هیهات که میسر نشود توبهٔ صوفی ز حشیش

8 عشق نزدیک سر زلف توام راه نداد تا نجستم ز کمند خرد دوراندیش

9 باوجود تو دگر هیچ نباید ما را که هم آسایش رنجوری و هم مرهم ریش

10 مهر آن مهر فروغی نپذیرد نقصان نور خورشید فروزنده نگردد کم و بیش