همچو لاله روزگارم در قدح از سلیم تهرانی غزل 241

1 همچو لاله روزگارم در قدح نوشی گذشت حیف ایامی که همچون گل به بیهوشی گذشت

2 بعد ازین آتش زبانی را تماشا کن که چیست سوختم چون شمع، کار من ز خاموشی گذشت

3 بی مروت! این که یاد ما ز یادت رفته است چون فراموشی توان گفت، از فراموشی گذشت!

4 جز زمین و آسمان کس رتبه ی ما را نیافت همچو آن حرف بلندی کو به سرگوشی گذشت

5 جوهر شمشیر ظاهر شد ز عریانی سلیم نیستم آیینه، عمرم در نمدپوشی گذشت