چنین که سوز فراقم ز سینه از کمال خجندی غزل 382

1 چنین که سوز فراقم ز سینه دود برآورد عجب مدار گرم ابر دیده سیل ببارد

2 سیاه پوش از آن گشته است مردم چشمم که هر درنگ جگر گوشه به خاک سپارد

3 وجود خاکی ما را بسوخت آتش هجران گر آب دیده نباشد بکوی دوست که آرد

4 تو آفتاب جهانی روا مدار که چشمم در انتظار تو شب تا سحر ستاره شمارد

5 از آن نفس که شنیدم حکایتی ز دهانت بجان تو که دل من هوای هیچ ندارد

6 امید من ز خیالت چنین نبد ز کمالت ک رانه گیرد و زارم بدست هجر گذارد