همچو آتش داردم ایام در از سلیم تهرانی غزل 746

1 همچو آتش داردم ایام در زندان سنگ می توان گفتن ز جان سختی تنم را کان سنگ

2 چون لب جو سخت گیرد کار هرکس را جهان از برای آب خوردن بایدش دندان سنگ

3 از نصیحت چند اصلاح دل سختش کنم همچو موج آب باشم تا به کی سوهان سنگ

4 یاد قزوین در دلم بگذشت و از هندوستان شیشه ام میدان کشید و جست تا میدان سنگ

5 افکند تا بر بساط شیشهٔ دل‌ها سلیم آسمان همچون فلاخن می شود قربان سنگ