1 همچو ابرست دست خواجه فلان خود کرا دستی آنچنان افتد؟
2 نه چنان ابر کز ترشّح آن تشنه را قطره در دهان افتد
3 لیک ابری گران سایه فکن که ازو خلق را زیان افتد
4 نور کز آفتاب می تابد نگذارد که بر جهان افتد
1 نگارم چو کرد گلستان بر آید خروش دلم تا به کیوان برآید
2 چمان سرو در خاک پایش بغلتد چو گرد چمنها خرامان برآید
1 سوز عشقت جگر همی سوزد تاب رویت نظر همی سوزد
2 تو چه دانی ؟که آتش رخ تو نظر اندر بصر همی سوزد
1 تا دم باد صبا بگشا دست گرهی از دل ما بگشا دست
2 هر فتوحی که جهانراست ز گل همه از باد هوا بگشادست