از بس که کند زلف تو با از مهستی گنجوی رباعی 104

1 لاله چو پریر آتش شور انگیخت دی نرگس آب شرم از دیده بریخت

2 امروز بنفشه عطر با خاک آمیخت فردا سحری باد سمن خواهد بیخت

1 گر زانکه چو خاک ره ستم‌کش باشی چون باد همیشه در کشاکش باشی

2 زنهار ز دست ناکسان آب حیات بر لب مچکان گرچه در آتش باشی

1 کردی به سخن پریرم از هجر آزاد بر وعدهٔ بوسه دی دلم کردی شاد

2 گر ز آنچه پریر گفته‌ای ناری یاد باری سخنان دینه بر یادت باد