از بس که کند زلف تو با از مهستی گنجوی رباعی 104

1 ای تُنگ شکر چون دهن تنگت نی رخسارهٔ گل چون رخ گلرنگت نی

2 از تیر مژه این دل صد پارهٔ من میدوز و ز پاره دوختن ننگت نی

1 معشوقه لطیف و چست و بازاری به عاشق همه با ناله و با زاری به

2 گفتا که دلت ببرده‌ام باز ببر گفتم که تو برده‌ای تو باز آری به

1 ای روی تو ماه را شکست آورده و ای قد تو سرو را به پست آورده

2 دانم به سر کار تو در خواهد شد این جان به خون دل به دست آورده