از بس که چشم دارم کان مه ز در درآید از جامی غزل 316

1 از بس که چشم دارم کان مه ز در درآید از جا جهم چو ناگه آواز در برآید

2 ریزم سرشک گلگون از زخمه مغنی آری روان شود خون بر رگ چو نشتر آید

3 گرمم ز آتش دل زانسان که گر درین تب پهلو نهم به بستر دودم ز بستر آید

4 آن کامدن به کویت کرد اختیار یک ره بی اختیار گشته صد بار دیگر آید

5 بالین خواب راحت سازم بر آستانت شبها ز پاسبانم سنگی که بر سر آید

6 از اوج ناز کم ده دامن به کس که بر کف هر چند گل خوش آید بر بار خوشتر آید

7 هست آن دهان نشانی از آب خضر کز وی لب تشنه باز گردد گر خود سکندر آید

8 بی لعل تو نشانی باشد ز اشک جامی خون کز دل صراحی در چشم ساغر آید