ملامت را بمان، چه جای بیمست؟ از قاسم انوار غزل 114

1 ملامت را بمان، چه جای بیمست؟ که روح القدس جانت را ندیمست

2 اگرچه راه دشوارست آخر که امداد از مددهای کریمست

3 تو عاشق باش و طور عاشقی ورز که عاشق بر صراط مستقیمست

4 غنیمی کز روانت روضه سازد بچشم سر ببین: عشق آن غنیمست

5 دلی، کز عاشقی بی رنگ و بویست مخوانش دل، که شیطان رجیمست

6 دلم را غیر درگاه تو جا نیست مدام این دل برین درگه مقیمست

7 بیا، قاسم، ز هستی توبه می کن که سلطان تو تواب الرحیمست