پرستاره ست از شکوفه از مسعود سعد سلمان مسمط 2

1 پرستاره ست از شکوفه باغ برخیز ای چو حور باده چون شمس کن در جام های چون بلور

2 زان ستاره ره توان بردن سوی لهو و سرور زانکه می تابد ستاره وار از نزدیک و دور

3 هیچ جایی از ستاره روز روشن نیست نور زین ستاره روز را چندانکه خواهی نور هست

4 نسل را بیشک ز کافور ار زیان آید همی چون که نسل شاخ را از وی بیفزاید همی

5 هر شب از شاخ سمن کافورتر زآید همی سوی او زان طبع گرم لاله بگراید همی

6 گر شود کافور گر باد هوا شاید همی کز سمن چندانکه باید بر چمن کافور هست

7 لاله بر نرگس چو مهر و دوستی آغاز کرد ابر خرم مجلسی از بهر ایشان ساز کرد

8 ابر چون می خورد هر یک مست گشت و ناز کرد چون هزار آواز قصد نغمت و پرواز کرد

9 نرگس مخمور چشم از خواب نوشین باز کرد تا ببیند لاله را کو همچو او مخمور هست

10 برگ زرد ار حور شد چون یافت اندر شاخ گل از گل سوری جدا شد پر ز گوهر شاخ گل

11 تا همی بیند به دست لاله ساغر شاخ گل راست چون مستان گران دارد همی سر شاخ گل

12 فاخته گوید همی وقت سحر بر شاخ گل هیچ کس چون من ز یار خویشتن مهجور هست؟

13 جام همچون کوکبست از بهر آن تابد به شب لاله همرنگ میست از بهر آن دارد طرب

14 جام می خوردست بی حد ز آتش خندیدست لب از طبیعت در بدن خونست قوت را سبب

15 گر نشاط دل قوی گردد همی نبود عجب زانکه ما را خون رز از دیده انگور هست

16 ای رفیقان در بهار از باغ و بستان مگذرید بر نوا و نغمه قمری و بلبل می خورید

17 گل همه گل شد به زیر پی به جز گل مسپرید باده چون جان گشت جان ها را به باده پرورید

18 چشم بگشایید و اندر روی بستان بنگرید تا چمن جز خلد و گلبن اندرو جز حور هست؟

19 روزگارم در سر و کار بتی دلگیر شد کودکم چون بخت برنا بوده من پیر شد

20 روزم از بس ظلمت اندوه و غم چون قیر شد شیر رویم قیر گشت و قیر مویم شیر شد

21 این تن از زخم زمانه راست همچون زیر شد گر ز زخم او همی نالد کنون معذور هست

22 پای من در بند محنت کرد دست روزگار نوش نادیده بسی خوردم کبست روزگار

23 تا شدم از باده اندوه مست روزگار چون هم آید پیش چشمم خوب و پست روزگار

24 هر زمان گویم به زاری از شکست روزگار یارب اندر دهر چون من یک تن رنجور هست؟

25 طبع تو بحرست وز گوهر برای مسعود سعد زآفتاب رای خویشش پرور ای مسعود سعد

26 خوب نظمی ساز همچون گوهر ای مسعود سعد رو ثنایی بر به صاحب در خور ای مسعود سعد

27 در همه عالم به حکمت بنگر ای مسعود سعد تا بزرگی چون عمید نامور منصور هست؟

28 آنگه گر خاک سرایش را بدیده بسپرند در محل و رتبت از بهرام و کیوان بگذرند

29 نشمرند احسان او با آنکه انجم بشمرند سرنپیچندش ز سر آنان که بر عالم سرند

30 چون حقیقت بنگرندش گر حقیقت بنگرند پیش زور او فضل جز زور هست؟

31 چون شتاب او ببخشیدن شتاب چرخ نیست جز ز بیم حشمت او اضطراب چرخ نیست

32 زیر پای همتش نیرو و تاب چرخ نیست هر چه او رد کرد زان پس انتخاب چرخ نیست

33 رای نورانی او جز آفتاب چرخ نیست زانکه نورش در جهان نزدیک هست و دور هست

34 ای نبیره آنکه مطلق بود امرش در جهان از جهانش نخوتی می داشت اندر سر جهان

35 از پس او مر تو را گشتست فرمانبر جهان زانکه بود او را همیشه بنده کمتر جهان

36 ای جهان فضل و دانش نیک بنگر در جهان تا جز آن کش بنده مطبوع بد دستور هست

37 ای به هر جایی ز دانش قهرمانی مر تو را از پی روزی خلقان هر ضمانی مر تو را

38 بر ستایش چیره گشته هر زبانی مر تو را از سخا در هر هنر باشد نشانی مر تو را

39 بر نگیرد گاه بخشیدن جهانی مر تو را گنج ها باید ازیرا کز سخا گنجور هست

40 تا همی از دولت و جاهت به کام و فر رسیم وز سخای تو به فر و نعمت بی مر رسیم

41 گر فلک گردیم و اندر نظم بر اختر رسیم کی به یک پایه ز جاه و رتبت تو در رسیم

42 هر که می آید ز آفاق جهان می بر رسیم تا به حاجت چون سرایت خانه معمور هست

43 شاید از شادی به روی یار تو شادی کنی دولت تو رام گشت از دولت آزادی کنی

44 همچو مهر و ابر از زر و گهر رادی کنی داد بدهی وز سخا بر گنج بیدادی کنی

45 شاید ار از اصل و فضل خویشتن یادی کنی کآن یکی مشهور بود و این دگر مذکور هست

46 تا بروید لاله سوری چو لاله دار روی جام چون لاله کن از روی چو لاله کام جوی

47 جز به گرد باغ عیش و گرد قصر عزمپوی جز پی رامش مگیر و جز گل دولت مبوی

48 نظم سست آوردم و کردم گناه از دل بگوی تا گناه من کریما نزد تو مغفور هست؟

49 باد همچون عرضت ایمن از حوادث جان تو دولت تو محکم و پاکیزه چون ایمان تو

50 چرخ در حکم تو و ایام دو پیمان تو کوکب برتر فرود کنگره ایوان تو

51 چون قضا بادا همیشه در جهان فرمان تو این چنین باشد بلی کت دولت مأمور هست