شد بهار و بیخودیم از نشئهٔ از جویای تبریزی غزل 14

1 شد بهار و بیخودیم از نشئهٔ جام هوا توبهٔ ما را شکست امروز ابرام هوا

2 جلوهٔ آهم هوا را بسکه رنگین کرده است صد تذرو اینجا گرفتارند در دام هوا

3 سینه چاک از پردهٔ عصمت دم بیرون نهد هر که همچون صبح می گردد می آشام هوا

4 می دهیدم می که با صد تر زبانی گفته است قاصد شبنم به گوش غنچه پیغام هوا

5 زودتر جویا به گلشن رو که علوی گفته است:‏ ‏«نالهٔ بلبل به یاران بود پیغام هوا»‏