گاهی به نوشخند لبت را از فروغی بسطامی غزل 409

1 گاهی به نوشخند لبت را اشاره کن ما را به هیچ صاحب عمر دوباره کن

2 بنمای روی خود ز پس پرده آشکار یک باره راز هر دو جهان آشکاره کن

3 وقتی که چارهٔ دل عشاق می‌کنی درد مرا به نیم شکرخنده چاره کن

4 با جام می شبی به شبستان من بیا آسوده‌ام ز گردش ماه و ستاره کن

5 خواهی که دامن تو نگیرم روز حشر در زیر تیغ جانب ما یک نظاره کن

6 خیر است آن چه می‌رسد از دست چون تویی کمتر به قتل خسته‌دلان استخاره کن

7 اکنون که از کنار منت میل رفتن است اول بریز خونم و آخر کناره کن

8 با مهربانی از دل سنگین او مخواه یا ناله را بگو گذر از سنگ خاره کن

9 گفتم فروغی از پی مژگان او مرو رفتی کنون علاج دل پاره پاره کن